یادم میاد که تو مغازه قدیم مرحوم ابوی نشسته بودیم که شاگرد مغازمون یه آهنگ پخش کرد. سنتی بود و من خیلی اون موقع شعور سنتی نداشتم. تنها چیزی که از آهنگ یادم بود این بود که خار مغیلان داشت همراه با ریگ بیابان. بعد این آهنگ بعد از دو سه بار پلی شدن یه جوری بر کنه ذات من ته‌نشین که انگار این آهنگ رو من از کودکی در شکمم مامانم گوش میدادم! یادمه که با اینترنت دایل آپی رفتم این آهنگ رو پیدا کردم و خب شرایط دانلود آهنگ اون موقع برام خیلی میسر نبود. فرداش رفتم آهنگ رو از شاگرد مغازمون گرفتم و این آغاز ماجرا بود.
با اون آهنگ خودم رو یکی دو روز مشغول کردم که بادش از سرم پرید. گذشت و گذشت و گذشت که تو گوشی یکی یه آهنگ دیگه از شجریان برام پلی شد اونم.
در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی/ خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
آقا این آهنگ به قدری زیبا بود برام که اصن پروانه ها در شکمم به پرواز در اومدن. اون موقع خیلی شعور این رو نداشتیم که خب بریم گوگل کنیم ببینیم لیریک شعر چیه. از کیه و معنیش چیه. به مامانم گفتم این شعر از کیه گفت حافظ. بعد رفتیم از تو کتاب حافظ این شعر رو پیدا کردیم و من شروع کردم به حفظ کردن این شعر و آهنگ با هم. یه جوری از موسیقی و شعرش خوشم اومده بود که انگار به خر تیتاپ داده باشن. دیگه از این زمان به بعد بود که من به صورت جدی شروع کردم به تصنیف های شجریان رو گوش دادن و اون زمان خیلی با آواز ها حال نمیکردم. شب سکوت کویر ( همین ببار ای بارون ببار ) دیگه غوغا بود. فنا در موسقی شده بودم و واقعا از این که این دریچه از فرهنگ رو من کشف کرده بود خوشحالم میکرد. بعد نکته خیلی قشنگی که برام داشت این بود که آدم رو با فضای شعر و درست خوانی شعر هم آشنا میکرد و این فریضه برا درس ادبیات من هم خیلی خوب بود. یعنی منی که ادبیات رو تو کنکور ۸۴ درصد زدم بخش عظیمیش رو مدیون همین آهنگای سنتی شجریان بودم. یه جوری فهم و شعور ادبیات رو در من متبلور کرده بود. تا آخر دوران دبیرستان آهنگی اگه میخواست از لپتاپ من پلی بشه آهنگ های محمد رضا شجریان بود یا یه سری آهنگ جاز قدیمی انگلیسی. حقیقتا از این که تو اون زمان و تو اون سن آهنگ سنتی گوش میدادم خوشحالیم میکردُ چرا که حس میکردم یه چیزی دارم گوش میدم که بکر و خاص و فرهیخته طوریه و کس دیگه ای نمیتونه گوش بده.
محمدرضا شجریان فارغ از پرسونا و عقیده اش، موثر ترین شخصیت تو تاریخ فرهنگ معاصره به نظرم. شجریان فقط صدا و تکنیک خوبی برا آواز خوندن نداشت. او روح نوین شعر فارسی است. حافظ و سعدی رو با به نوعی بازنویسی کرده. به قول خودش وقتی ما شعری رو با آواز او گوش میدیم، دیگه اون شعر برا حافظ نیست، ما داریم شعر شجریان رو می‌شنویم.
رست این پیس ممدرضا